سلام. سال نوتون مبارک

جاتون خیلی خالیه. چند روزیه بر حسب توفیق  عیدهای هر سال، مهمان خانواده محترم همسر هستیم. خب طبیعتا حیفه که ادم توی این ایام، توی خونه بمونه و از طبیعت زیبای شمال لذت نبره.
سفر خودش یه کلاس بزرگ درسه و من سعی می کنم مثل یه محصل خوب ضمن لذت بردن از زیبایی های خدادادی، از بعضی چیزهایی که این جا می بینم درس بگیرم. معمولاً چیزهای جالبی اینجا می بینم که قبلاً توی بعضی پستها هم بهشون اشاره کردم. (البته نقطه ضعفهایی هم به ویژه در مدیریت شهری و منطقه ای دیدم که واقعاً واسم زجرآوره و یه موقعی بهش اشاره می کنم)

یکی از موارد جالبی که دو سه روز پیش موقع رفتن به ماسال دیدم و البته نمونه ش رو بارها توی شمال دیدم، اینه که هر وقت یه ورزشکار، هنرمند یا هر فرد دیگه ای یه رتبه عالی مثلاً در سطح کشور، استان و گاهی منطقه میاره، دوستان یا هم محلی هاش توی خیابون یا میدون اصلی و یا جلوی خونش با نصب بنر یا پارچه بهش  تبریک میگن و اونو حسابی تشویق می کنند. شاید به نظر بیاد که این کار مهم نیست اما من فکر می کنم یه جورایی احترام به وجود خود شخصه و می تونه مشوق اون و خیلی هایی دیگه هم باشه و نقش مهمی هم در تحکیم مهربونی و محبت داشته باشه؛ ضمن این که انرژی مثبتی هم به کل شهر می ده.

متاسفانه توی شهر ما گاهی افراد موفقیتهایی رو حتی در عرصه کشوری کسب می کنند که مغفول واقع می شه و حتی مسئولین هم فراموش می کنند که یه تبریک خشک و خالی به این افراد بگن. اما در عوض وقتی خدای نکرده یه نفر عمرشو به شما می ده یهو می بینید یه کوچه رو بنرهای سیاه رنگ پر می کنه. بنرهایی برای همدردی واسه کسی که نه دیگه هست نه اینها به دردش می خوره. بنزهایی که انرژی منفی توی شهر منتشر می کنن.

یعنی توی این شهر انگار مردن بیشتر اهمیت داره تا موفقیت!

کاش این فرهنگ مرده پرستی توی خونسار جاشو به یه سنت قشنگ -نه الزاماً مثل اون چیزی که در بالا اشاره کردم- بده تا زنده ها از با هم بودن بیشتر لذت ببرند.

زنده باشید!

------------------------
پ.ن: 
را و روش مرته پرسد قربون
ای مرته پرسه چشم مسد قربون
دسی گه تو فردا به سر گورمه نه
امرو باره ری دلم نه دسد قربون

نوشته شده توسط خسرو دهاقین در شنبه نهم فروردین ۱۳۹۳ |