توی هیئت همچین به قول معروف توی حس بودم، که باز هم مداح کار رو خراب کرد!

کشکول گدایی رو بلند کن...
ازش حاجتتو بخواه...
دست خالی از این مجلس نری...

درسته که شاید یکی از دلایل هیئت اومدنمون اشک ریختن واسه مظلومیت مولا و سوختن برای ظلمیه که اون قوم نانجیب کوفی ناجوانمردانه درحق خانواده اهل بیت علیهم السلام کردند، اما مگه باید طلبکار باشیم و مزد بخواهیم واسه این کار؟

خداییش من موندم که ما واسه خاطر اماممون می ریم مجلس روضه و هیئت یا واسه کاسبی خودمون؟
ما که یه عمر باید مدیون امامی باشیم که خودش و خانواده ش رو فدا کرد تا دین جدش رسول خدا، دین انسانیت، اخلاق و آزادگی و رستگاری زنده بمونه، چرا باید عزاداری واسه اون حضرت رو به معامله ای تبدیل کنیم که یک طرفش اشک ریختن و طرف دیگه اون بردن ثواب و رفع گرفتاری و گرفتن حاجت باشه؟

اینه حق عاشورا؟ اینه حق امام؟!

-----------------------------------

پ ن: الهی چه بی حساب می بخشی و ما چه حسابگرانه تسبیح می گوییم.

نوشته شده توسط خسرو دهاقین در جمعه بیست و چهارم آبان ۱۳۹۲ |