بسياري از مواقع متوجه نيستيم و با يك قضاوت بيجا و ناحق يك عمر زندگي و عبادت و ماحصل عمر خود را بر باد مي دهيم...

اگر كمي دقت كنيم مي بينيم كه سر منشأ بسياري از قضاوت هاي بيجاي ما سوء ظني است كه نسبت به اطرافيانمان داريم.

اگر كمي اهل حساب، كتاب و بررسي باشيم و كمي دقت كنيم مي بينيم كه اصلا به صرفه نيست كه آدم عمري را با عبادت و عمل نيك و تابعيت از فرمان والدين و جلب رضايت خداوند بسر ببرد آن وقت در يك موقعيت زماني با يك قضاوت نابجا باعث شود كه همه و همه آنها را دو دستي تقديم به فردي كند كه قضاوت ناروايي در مورد او داشته  است. چون با يك قضاوت نابجا همه اعمال خوب انسان به نامه اعمال طرف مقابل منتقل مي شود و اگر در نامه عمل شخصي كه قضاوت مي كند حسنه اي نباشد گناهان طرف مقابل به نامه عمل او اضافه خواهد شد.

به نظر شما صرف مي كند با يک يا چند جمله اي كه شايد تعداد كلماتش به ده كلمه هم نرسد آدم همه زندگيش را بر باد بدهد؟؟؟!!!

در قضاوت نابجا و نابحق همين بس كه روايت داريم با يك قضاوت بي جا تمام عمر و زندگي انسان بر باد فنا مي رود.

حتما لازم نيست كه درس قضاوت خوانده باشيم و قاضي حكومتي باشيم تا مشمول اين روايت باشيم.

حتما لازم نيست كسي ما را در منصب قضاوت بنشاند تا بخواهیم در مورد کسی قضاوت کنیم.

همينكه گاهي شايد به اراده خودمان در بين اتفاق و جرياني قضاوت مي كنيم که اطمینان نداریم صحت داشته باشد، همين ها هم جزو قضاوت ناحق كردن است. مخصوصاً اگر طرف مقابل شانس دفاع از خود را نداشته باشد.

بد نیست کمی به قضاوتهای خود بیندیشیم و اگر در مورد آن مطمئن نیستیم توبه کنیم و حلالیت بطلبیم. همانا خداوند بخشنده و مهربان است.

نوشته شده توسط خسرو دهاقین در جمعه بیست و دوم بهمن ۱۳۸۹ |